Rozdział 9

    Na szczęście opuściliśmy teren szkoły zostając niezauważeni. Harry zachował się jak dżentelmen i otworzył mi drzwi od strony pasażera. Czułam nieustające ciepło rozlewające się po całym moim ciele, gdy byłam w jego towarzystwie.

- Gdzie chcesz jechać? – wyrwał mnie z rozmyślania melodyjny, lekko zachrypnięty głos loczka.

- Do centrum handlowego w Northwitch .

- Ok. – uśmiechnął się ukazując mi dwa , prześliczne dołeczki.

Co prawda, Holmes Chapel miało swoje sklepy, ale to były tylko butiki. Ja chciałam iść do prawdziwego centrum, a do Northwitch jechało się 20 minut.

- Masz cudowny akcent Lily. Skąd pochodzisz? – usłyszałam pytanie od nikogo innego jak Harrego.

- Dziękuję – zaczerwieniłam się. To prawda, mój akcent był wyjątkowy , brytyjsko-amerykański. -Pochodzę z Cheshire, jednak bardzo dużo podróżowałam i przeprowadzałam się po całym świecie. Najczęściej do USA. – mimowolnie się uśmiechnęłam przypominając sobie beztroskie lata w Cheshire. 

- Wow – Harry zrobił wielkie oczy, na co się zaśmiałam. – W ilu stanach mieszkałaś?

- Trudno zliczyć… Odkąd mój tata zginął, przeprowadzałam się z mamą średnio raz na dwa-trzy miesiące, ze względu na jej pracę. Najczęściej mieszkałam w Chicago, NY, LA, San Francisco, Californii… Pamiętam też, że chyba miesiąc mieszkałam w Canadzie i trzy miesiące w Londynie. Ogólnie cały czas Ameryka – zaśmiałam się.

- Jak się tu znalazłaś?

- Mieszkamy u chłopaka mojej mamy. Podobno już na stałe… Podobno – westchnęłam. – Teraz mama sama jeździ na delegacje, nie muszę się już z nią włóczyć – po raz kolejny się zaśmiałam.

- Lubisz go?

- Nie cierpię. – spojrzałam w jego stronę . Jego tęczówki stały się jeszcze bardziej zielone. Były piękne. –Hmmm. – westchnęłam. – Mamy teraz sporo czasu aby coś więcej się o sobie dowiedzieć. Opowiedz mi o sobie. Mieszkasz sam? – zadałam pytanie.

- Tak. – zdenerwował się. Widziałam to. Zacisnął mocniej ręce na kierownicy i nie spuszczał wzroku z jezdni. Nie wiedziałam , czy dalej ciągnąć ten temat. Faktycznie, nie wiedziałam na co Harrego stać, ale byłam pewna, że nie skrzywdziłby mnie. Zaryzykuję. – Dlaczego?

- To dosyć długa historia. – uciął. Przez chwilę jechaliśmy w milczeniu ale chłopak przerwał ciszę. – Przepraszam, powinienem Ci powiedzieć. – zawahał się. – Więc… Gdy miałem 14 lat , Ashton był moim najlepszym kumplem. Wtedy zaczął się właśnie ten wiek – wszystkiego chcieliśmy wypróbować… Szczególnie narkotyków. Od nich się wszystko spierdoliło. Zaczęliśmy je brać, nawet nimi handlować. Dwa lata temu zaczęły na mnie źle działać. Stawałem się agresywny. Nie panowałem nad moją siłą, która była dwukrotnie większa od pozostałych chłopaków w szkole, ponieważ trenowałem. Chodziłem do klubów, uczestniczyłem w wielu bójkach… Dostałem pracę, z której już zrezygnowałem. Dostarczałem prochy dla klientów, aż w końcu moja mama wyrzuciła mnie z domu. Aktualnie jestem na utrzymaniu ojca, oraz wspieram się własnymi oszczędnościami. – westchnął zrezygnowany. – To chyba wszystko. – dokończył. Szkoda mi go było. Byłam jednak ciekawa, czy Harry nadal bierze. Nie chciałam się go już o to pytać, ponieważ myślę, że jest to dla niego trudny temat. Przez kolejny kawałek drogi wsłuchiwałam się w grające radio oraz podziwiałam widoki zza szyby. Powoli dojeżdżaliśmy do Northwitch, gdy moje dotychczasowe zajęcie przerwał dzwonek mojego telefonu. Wyjęłam go z kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz – Claire.

- Harry, Claire dzwoni. – oświadczyłam. – Mam odebrać? – nie doczekałam się odpowiedzi od strony chłopaka, więc postanowiłam szybko zaakceptować połączenie.

- Tak?

- Lily, wiem, że jesteś z Harrym. Macie przesrane.

- Jak? Skąd? Czemu? – spanikowałam. Przecież NIKT nas nie widział!

- Jak? Może tak, że Ashton Was podsłuchał.  Ale to już nie jest ważne. Nauczycielka machnęła ręką. Problem masz za to ty.

- Że niby ja? – to co przed chwilą usłyszałam od przyjaciółki, całkowicie mnie zaskoczyło. Przecież byłam z Harrym, czemu ja miałabym ponosić całą winę?

- Tak, ty. Damska część szkoły Ciebie po prostu nienawidzi – w tej chwili Claire zaśmiałą się – Ale nie bój się, ja Ciebie kocham.

- Za co mnie nienawidzą ? – rozśmieszył mnie ten fakt, ponieważ większości dziewczyn nie poznałam, a nie zrobiłam niczego, abym dała im powód do nienawiści.

- Za to, że masz bliższy kontakt z panem Styles’em !

- Śmieszne…

- To będzie już rozmowa na osobności , moja droga. Mam nadzieję, że przyjdziesz do mnie po Waszej randce i się przygotujemy na imprezę. Buziaki, pa! – powiedziała szybko Claire i się rozłączyła. Jakiej kurwa randce?!

   Zanim się zorientowałam, Harry już zaparkował samochód przed galerią handlową.

- Co się stało? – zapytał. W odpowiedzi skróciłam mu moją rozmowę z dziewczyną. Chłopak jedynie się zaśmiał.

   Szybko ruszyliśmy w stronę wejścia do budynku. Mogłam w końcu trochę wykorzystać ciągłe zapracowanie mamy, ponieważ specjalnie na okazję imprezy dała mi ona swoją kartę kredytową, na której znajdowała się spora suma. Harry szedł bardzo szybko. Miał naprawdę duże kroki. Chcąc za nim nadążyć, musiałam po prostu biec.

- Czekaj! – przerwałam jego tempo.

- Oh, przepraszam, nie jestem przyzwyczajony … - powiedział naprawdę przepraszającym tonem, od którego aż kolana mi zmiękły. Obok nas przeszła grupka dziewczyn , które po prostu rozbierały Harrego wzrokiem. Gdy jedna z nich – sztucznie umalowana szatynka w miniówce , podeszła bliżej nas, Harry złapał mnie za rękę oraz znów przyśpieszył swoje tempo aby od niej uciec.

- Kto to? – wyszeptałam do niego.

- Nie wiem, ale nienawidzę, gdy dziewczyny się ślinią na mój widok.

- Oraz Ciebie gonią – dodałam oraz zaśmiałam się obracając się do tyłu, aby spojrzeć , czy dziewczyna się odwaliła. Udało się. Nadal moja dłoń była w lekkim uścisku chłopaka. Wykorzystałam sytuację i tym razem ja przybrałam kierunek. Pociągnęłam Harrego w stronę sklepu z sukienkami.

***

- No to sobie poczekam. – fuknął pod nosem Harry , gdy ja przerzucałam sukienki z jednej na drugą w poszukiwaniu idealnych do przymiarki.

- Zgodziłeś się, więc teraz nie marudź – zaśmiałam się do niego i dałam mu kuksańca w bok. Odpowiedział mi tylko lekkim śmiechem pod nosem. Poszukiwania sukienki zakończyły się pomyślnie – postawiłam na „małą czarną” , czyli czarną sukienkę przed kolana .

- Idę przymierzyć – rzuciłam mu na odchodnym .

Harry

   Kiedy Lily wyszła z przebieralni , nie mogłem dłużej wytrzymać. Wyglądała tak pociągająco w tej sukience. Ta dziewczyna musi być moja. Dłużej nie zwlekałem i podszedłem do niej.

- Może być? – odburknęła. Przyjrzałem jej się dokładnie, tylko po to, aby móc podziwiać jej piękne ciało.

- Wyglądasz ślicznie – uśmiechnąłem się.  Ja naprawdę dłużej nie wytrzymam!

  Lily wróciła z powrotem do przebieralni i zapłaciła za sukienkę.  Wyszliśmy ze sklepu i poszliśmy w stronę kawiarni. Tak. Teraz zdecydowanie przyda mi się mocna kawa, dzięki której moje myśli nie będą tylko i wyłącznie o niebieskookiej , ale skupię się na innych rzeczach.

- Poproszę dwa razy cappuccino – zamówiłem kawę przy barze, cały czas bacznie obserwując Lily, która siedziała sama przy stoliku.

- Już się robi – uśmiechnęła się do mnie odruchowo i zniknęła za drzwiami od kuchni. Skierowałem się z powrotem do naszego stoliczka, gdy nagle zobaczyłem, że do Lil przysiadł się jakiś facet. Wyglądał na około dwadzieścia lat. Nie ukrywam, że bardzo mi się to nie spodobało.

-Podsiadłeś mnie – oznajmiłem chłodno, zwracając uwagę na to, że był to dwu osobowy stół.

- Ja-j-j… - nie dokończył powiedzieć i uciekł. Naprawdę, dziwne zachowanie…

- Wow. – powiedziała dziewczyna.

- Co wow?

- Boi się Ciebie.

- Znasz go? – zapytałem . Miałem nadzieję, że liczba znajomych Lily płci męskiej oie tylko i wyącznie do mnie, ale wszyscy wiedzieli, że jest to nie możliwe. Jestem zazdrosny?

- Nie, przysiadł się. Nie zdążył się nawet przedstawić... Czemu tak panicznie się Ciebie przestraszył, Harry?

- Może go kiedyś pobiłem? Nie pamiętam, już straciłem rachubę… Pewnie już słyszałaś, że w Holmes Chapel i jego okolicach jestem rozpoznawalny… Nie ważne. Poza tym, nie pozwalaj się do Ciebie dosiadać. Mógł być niebezpieczny.

- Spokojnie – zaśmiała się.

   Resztę dnia, czyli aż do końca lekcji, spędziliśmy na chodzeniu po centrum handlowym. Niezwykle nudne zajęcie, ale ważne, że Lily była szczęśliwa. Wróciliśmy do Holmes Chapel i odwiozłem dziewczynę do domu, potwierdzając jeszcze mój wieczorny przyjazd .

_____________________________________

Bardzo, ale to bardzo przepraszam za moją długą nieobecność... 

Nie chodzi tu o brak weny, ale o brak czasu ;/ 

Więc teraz wynagrodziłam Wam to troszke dłuższym rozdziałem :)

Dziękuję wszystkim za komentarze! <3