Rozdział 8

Proszę, komentujcie. To dla mnie olbrzymia motywacja! :)
__________________________________________________

    Lekcja wychowawcza wywołała duże zainteresowanie. W końcu bal maturalny jest tylko raz w życiu. Zadzwonił długo wyczekiwany przeze mnie dzwonek, ponieważ już nie mogłam znieść szeptów plastików , zazwyczaj na temat kto kogo zaprosi.

Spakowałam rzeczy , wyszłam z klasy i ruszyłam w stronę sali językowej. Usłyszałam nagle głos Harrego i jednocześnie kogoś innego, wykrzykujących moje imię w tym samym czasie. Obróciłam się na pięcie zdezorientowana. Drugą osobą był Ashton. Domyślałam się, z jakim pytaniem do mnie szli. Ash podbiegł do mnie zostawiając Hazzę celowo w tyle. Gdy zobaczyłam minę Styles’a , myślałam , że mi serce pęknie. Wyrażała ona żal, smutek … Harry zdecydowanie nie jest taki, jak wszyscy mówią – brutalny, niebezpieczny, bez uczuć. Nie. Jest kompletnie na odwrót.

- Lily, mam pytanie – podbiegł zdyszany Ashton do mnie. Chciałam się go najszybciej zbyć, aby nie zdążył zadać mi tego pytania. Bo pewnie, właśnie to chciał zrobić, prawda?

- Sorry, ale nie mam teraz czasu spieszę się. – rzuciłam na odchodnym i ruszyłam szybszym krokiem do sali językowej.

- To zajmie sekundkę!

- Nie , innym razem. Pa! – Pozbyłam się go. Uff. Na szczęście , ma on teraz lekcje w innej klasie, więc spokojnie będę mogła go omijać do końca dnia. Obróciłam się jeszcze raz , aby sprawdzić, czy aby na pewno nikt za mną nie idzie. Szedł. Mega ciacho było w odległości około dwudziestu metrów ode mnie. Naprawdę, zaraz by mi serce pękło. Szedł z głowa w dół i rękach w kieszeniach. Postanowiłam się zawrócić i podejść do niego.

- Harry, wołałeś mnie – uśmiechnęłam się , gdy już byłam wystarczająco blisko go.

- A … nie , już nic. Ashton mnie uprzedził…. – ostatnie zdanie dodał troszkę ciszej. Nagle zdałam sobie sprawę, że oprócz mnie i chłopaka, na korytarzu nikogo nie ma. Czyżby lekcje już się zaczęły? Nawet jeśli, musiałam z nim porozmawiać.

- Zbyłam go . – odpowiedziałam patrząc mu głęboko w oczy.

Harry

   Cholernie się denerwowałem. A jeśli mnie wyśmieje? Nie. Lily taka nie jest. Kiedy powiedziała, że pozbyła się tego skurczybyka, na serio się ucieszyłem. Tak. Ashton to skurwysyn. Nie ja, lecz on zaciąga laski do łóżka. Jego związek z Eveline Adelaide istniał chyba tylko dla niej. Była tylko i wyłącznie przykrywką , żeby nikt nie dowiedział się o tym, co robi po godzinach lekcyjnych. Ona pewnie też uznawała go za ideała. Wracając do Lily – powiem jej to. Zaproszę ją na bal TU i TERAZ.

- On nie jest Ciebie warty. – odpowiedziałem jej , gdy powiedziała, że zbyła Ashtona. – To w takim razie… Czy… - nigdy, ale to przenigdy nie denerwowałem się przy dziewczynie. Co ona w sobie ma, że tak na mnie działa? Moje przypuszczenia się sprawdzają , zakochałem się w niej.

- Czyyyy co? – zaśmiała się.

- Będziesz moją parą na bal maturalny? – czułem, jak się rumienię. Chyba pierwszy raz odkąd pamiętam, zarumieniłem się. Szybko jednak schyliłem głowę w dół, aby Lil nie zauważyła moich policzków.

- Z wielką chęcią – obdarzyła mnie ślicznym uśmiechem. Nie wiedziałem, jak odpowiedzieć. Może ją przytulić? Pocałować w policzek? Nie. Za szybko. Chwyciłem więc ją za rękę i rzuciłem:

- Chodź, bo już od kilku minut trwa lekcja.

- Nie mam ochoty iść na lekcje. – rzuciła prosto z mostu. Czego jak czego, ale tego się po niej nie spodziewałem. W sumie to dobrze, że nie jest jakimś pupilkiem nauczycieli.

- Wagary?

- Tak, ale najpierw chciałabym iść kupić sukienkę… - zamurowało mnie, ale jednocześnie byłem szczęśliwy, że chce spędzić ze mną czas. – Umówiłam się z Claire, ale na lekcji mi powiedziała, że wypadło jej kolejne badanie z jej babcią i musi zdążyć przed imprezą. Więc tak wyszło… Gdybym pojechała do centrum po lekcjach, nie zdążyłabym się przygotować… - zaczęła mówić chaotycznie. To w swój sposób było urocze, zestresowała się.

- Ok, ok – uśmiechnąłem się. – No to jedziemy na poszukiwania sukienki. – dodałem triumfalnie. Ponownie chwyciłem jej rękę. Tym razem, posunąłem się o krok dalej – splotłem nasze palce. W duchu cieszyłem się jak małe dziecko.

Lily

   Kiedy Harry splątał nasze palce, poczułam stado motyli w brzuchu. Zakochałam się w nim. Ruszyliśmy w kierunku jego samochodu, starając się być niezauważonymi. I tak wiedziałam, że będę miała konsekwencje, ale nigdy nie byłam typem grzecznej dziewczynki. Poza tym, to nie są moje pierwsze wagary.

  ________________________________________________
Przepraszam, ten rozdział jest naprawdę krótki... Następny na pewno będzie dłuższy :)
Wyrażajcie swoją opinię o rozdziale :) 

Pytania (proszę, odpowiedzcie na nie :) ) :

1. Co sądzicie o wspólnych wagarach Lily i Hazzy?

2. Co teraz sądzicie o Ashtonie? ;p