Rozdział 18

 Nie mogłam się doczekać, aż dodam ten rozdział :D 

Mam nadzieję, że się spodoba ^^

___________________________________________________

  Minął tydzień od imprezy u Ashtona i aż pięć dni odkąd ostatni raz widziałam Harrego. Nie przychodził do szkoły. Nie odbierał telefonów. Nikt nie wiedział , co się z nim dzieje. Plotki na mój i jego temat ucichły. Ash mnie przeprosił, co nie znaczy, że jest jakimś moim przyjacielem . O nie. Nie lubię go. Czasem dopadają mnie wyrzuty sumienia przez moje zachowanie wobec Styles’a. Jak on sobie coś zrobił? Wtedy dziwnie się zachowywał. No patrz, znowu myślę o nim… Jednak codziennie noszę do szkoły schowane w plecaku jego ubrania, z nadzieją , że się pojawi i mu je oddam.

***

  Właśnie wychodziłam z budynku szkoły gdy usłyszałam głos Claire. Odwróciłam się i zobaczyłam ją biegnącą w moja  stronę.

- Lils! – zaśmiałam się gdy usłyszałam moją nową ksywkę. – Zaczekaj na mnie – zaśmiała się. Ostatnią lekcje miałyśmy oddzielnie w przeciwlegle leżących w szkole salach, więc nie wyszłyśmy równocześnie. – I co z Harrym ? – spytała się mnie przyjaciółka gdy już stałyśmy oko w oko. Co miałam powiedzieć? Szczerze mówiąc, ja naprawdę nie wiedziałam co się z nim dzieje.

- Nie wiem… - wbiłam wzrok w podłogę. W tym tygodniu już trochę rozmawiałam z Claire na temat chłopaka i próbowałam ją przekonać, aby nie wierzyła we wszystkie plotki. Czy udało się? Może…

- Za kilka dni jest bal maturalny – dziewczyna skrzywiła się. – On Cię zaprosił, a teraz nie daje znaku życia…

- Życie. – wzruszyłam ramionami i wyminęłam dziewczynę rzucając wesołe „pa” . Od dwóch dni do szkoły przyjeżdżałam rowerem i spodobało mi się to. Sport, świeże powietrze, dużo czasu aby przemyśleć kilka spraw.

Piątek po szkole – dziewczyny w moim wieku spotykają się z przyjaciółmi, chłopakami… Ja też miałam wyjść gdzieś z Claire, ale ona umówiła się z Nevillem , jej partnerem na bal. Nie była tym faktem zbyt zadowolona, ale musiała . Pozostało mi teraz wybrać. Czy będę jeździć po mieście na rowerze, czy siedzieć i się nudzić w domu? Nie, nie, nie. Wybieram pierwszą opcję. Nagle do mojej głowy wpadł dziwny, bardzo dziwny pomysł. Dokładnie pojechanie do miejsca, w którym tak lubił przesiadywać Harry. Wsiadłam na jednoślad i ruszyłam w stronę lasu. Nie pamiętam dokładnie drogi, ale jakoś to będzie…

Jechałam prosto. Tak, jak jechałam wtedy samochodem z zielonookim. Przejechałam przez park, potem znowu las, prosto, skręt w prawo i jesteśmy nad jeziorem. Teraz tylko szukać tej plażyczki i pięknej płaczącej wierzby. Zsiadłam z roweru i oparłam go o pień jakiegoś drzewa. Poznałam , że to jest właśnie to miejsce. Czyli dobrze zapamiętałam drogę. W pobliżu nie było żywej duszy. Skierowałam się do zatoczki , którą pokazał mi Harry. Gdy byłam coraz bliżej, usłyszałam tak jakby chlupnięcia. Podeszłam jeszcze bliżej, tak, aby widzieć całą plażę. Na brzegu siedział nie kto inny jak ON. Piękne, czekoladowe loki, idealna sylwetka… Rzucał tak zwane „kaczki” na taflę jeziora.

- Harry? – spytałam niepewnie z bezpiecznej odległości.

- Lily. – odpowiedział spokojnym tonem nadal patrząc przed siebie i nie przerywając wykonywanej czynności. Ruszyłam w jego stronę i usiadłam obok chłopaka. Nie obdarzył mnie nawet przelotnym spojrzeniem.

- Czemu nie odbierałeś? Nie odzywałeś się i nie chodziłeś do szkoły. Nie dawałeś znaku życia. – zaczęłam mu wyliczać.

- Interesuje Cię to ? – powiedział pogardliwie. Chyba go zraniłam… Zraniłam go moim ostatnim zachowaniem.

- Przepraszam Cię Harry… - spojrzał na mnie . – Przepraszam Cię za to, że zachowywałam się jak suka. Potraktowałam Cię strasznie. Te ciągłe „lubię , nie lubię” … Jak dziecko. – spuściłam wzrok. Było mi strasznie głupio i przykro z powodu mojego zachowania.

- To prawda… Ja się starałem, a ty mnie potraktowałaś jak nic nie warte gówno, którym co prawda jestem, więc wybaczam Ci. – osłupiałam.

- Harry… Spójrz na mnie – wysunęłam w jego stronę rękę i chwyciłam jego brodę aby na mnie spojrzał. – Jesteś więcej wart niż wszyscy razem wzięci. Musisz tylko uwierzyć, a ja wierzę. – spojrzałam mu głębiej w oczy. Wyglądał na zagubionego. Powoli zaczął przybliżać się do mnie. Chwycił moją dłoń i nieśmiało pocałował mnie w usta. Na początku byłam lekko przerażona, w końcu nie mam doświadczenia, ale pozwoliłam mu dalej działać. Gdy Harry poczuł, że się nie opieram, pogłębił pocałunek. Oderwaliśmy się od siebie gdy zabrakło nam tchu. Było naprawdę wspaniale. Jego słodkie, miękkie, piękne usta przed chwilą znajdowały się na moich. Chłopak był naprawdę delikatny. Kocham tą jego wrażliwą stronę.

- Mam twoje ubrania w plecaku. – zaczęłam temat ponieważ czułam jak się czerwienię po pocałunku.

- Wyglądasz pięknie jak się czerwienisz – Harry cały czas patrzył na mnie uśmiechając się.

- Czego chcesz? – zaśmiałam się gdy chłopak na serio długo się już we mnie wpatrywał jak w obrazek.

- Na serio chcesz wiedzieć, czego chcę? – zapytał się zmysłowo oblizując wargi. – Chcę Ciebie po prostu całować, trzymać za ręce, przytulać i nazywać Cię swoją, bez twojego sprzeciwu. – mimowolnie się uśmiechnęłam. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. – Cholera, Lily. Czy na serio tak ciężko zauważyć to, jak mi na tobie zależy?

- Mi też na tobie zależy. – powiedziałam szybko i cicho. Co?! Zaczęłam się denerwować. Kurwa, po co to powiedziałam? Nie minęła chwila, a już poczułam usta chłopaka na swoich. Czułam, jak się uśmiecha. Zresztą, jak też zaczęłam się uśmiechać, ponieważ nie trudno być zadowolonym przy tak dobrych pocałunkach.

- Lily Beneth, zostaniesz moją dziewczyną?